Tuż po powrocie z 8-miesięcznego tripu zdecydowanie potrzebowałam odpoczynku.
Cieszyłam się jak dziecko z ciepłego prysznica, wygodnego łóżka i innych komfortów, które zapewniał mi pobyt w domu…
Jednak po tygodniu spędzonym w wielkim mieście zapragnęłam powrócić tam, skąd wróciłam! Choć moje ciało prosiło o wyrozumiałość, a przepełniona tematem wspinania głowa potrzebowała odskocznii, jakoś nie potrafiłam przestać myśleć o skałach.

Czekał mnie 2 tyg. odpoczynek, a po nim planowany, kilkutygodniowy trening na plastikowej skałce. Będąc świadoma tego, że w sezonie właściwym „z pustego nie naleję” postanowiłam przestać rozmyślać o powrocie do Polski i żyć z myślą o „kolejnym tripie” ;))  
 
Pierwsze tygodnie treningu dały mi do zrozumienia jak wiele dobrego przyniósł sezon 2008. 
Mój poziom wydolności ogólnej i akceptacja organizmu na zmęczenie były niezwykle zaskakujące! Bieganie, pływanie w sporych ilościach wplatane w trening wspinaczkowy przestały mnie obciążać w porównaniu z zeszłymi latami, a co najważniejsze – sprawiały mi mega frajdę. W pewnym momencie bardziej mnie opętało na punkcie pływania niż wspinania. 
:)))) Wchodząc na basen, starałam się pobić swój miniony rekord terroryzując „dzieciarnię” pluskającą się na pasie, którym sunęłam. 
Po miesiącu ładowania na ścianie wkręciłam się mocno w temat plastiku. Korzystając z możliwości wspinania na różnych obiektach, starałam się jak najlepiej podciągnąć swoje słabe strony. Ostatni tydzień treningu spędziłam w ukochanej Zilinie, wspinając się z tamtejszymi mocarzami. Jednak z dnia na dzień ponownie zapragnęłam jak najszybciej znaleźć się w skałerach… nieważne, że w ES aktualnie temperatury jak na Syberii.

Już jutro wyjazd. Kierunek Margalef. 
Aaaaaaaaaajjjjjjjjjj nie mogę się doczekać!

Pozdrawiam